ایده هایی برای استارتاپ ها

در تئوری، می توانید ایده ها را به طور تصادفی کنار هم قرار دهید و ببینید چه چیزی به دست می آورید. چه می شود اگر یک سایت دوستیابی بسازید؟ آیا داشتن یک کتاب خودکار مفید است؟ آیا می توانید قضایا را به یک کالا تبدیل کنید؟ هنگامی که ایده ها را به این صورت به طور تصادفی کنار هم قرار می دهید، ممکن است نه تنها احمقانه، بلکه از نظر معنایی نادرست باشند. تبدیل قضایا به یک کالا اصلاً به چه معناست؟ من نمی دانم. من به این ایده فکر نکردم، فقط اسمش را گفتم.

ممکن است با این روش به چیزی مفید برسید، اما من هرگز این کار را نکرده ام. این مانند دانستن این است که یک مجسمه شگفت انگیز در داخل یک بلوک مرمر پنهان شده است و تنها کاری که باید انجام دهید حذف مرمری است که بخشی از آن نیست. این یک فکر دلگرم کننده است، زیرا به شما یادآوری می کند که پاسخی وجود دارد، اما در عمل چندان مفید نیست زیرا فضای جستجو بسیار بزرگ است.

من متوجه می شوم که برای داشتن ایده های خوب، باید روی مشکلی کار کنم. نمی توانید با تصادفی شروع کنید. باید با یک مشکل شروع کنید، سپس اجازه دهید ذهنتان به اندازه کافی دور بگردد تا ایده های جدید شکل بگیرند.

به نوعی، دیدن مشکلات سخت تر از راه حل های آنهاست. اکثر مردم ترجیح می دهند مشکلات را انکار کنند. دلیل این امر واضح است: مشکلات آزاردهنده هستند. آنها مشکلات هستند! تصور کنید اگر مردم در سال 1700 زندگی خود را همانطور که ما می بینیم می دیدند. تحمل ناپذیر می شد. این انکار چنان نیروی قدرتمندی است که حتی زمانی که راه حل های احتمالی به مردم ارائه می شود، آنها اغلب ترجیح می دهند باور کنند که کار نمی کنند.

من این پدیده را زمانی که روی فیلترهای اسپم کار می کردم دیدم. در سال 2002، اکثر مردم ترجیح می دادند اسپم را نادیده بگیرند و اکثر کسانی که این کار را نمی کردند ترجیح می دادند باور کنند که فیلترهای هوریستی آن زمان در دسترس بهترین کاری هستند که می توانید انجام دهید.

من اسپم را غیرقابل تحمل می دانستم و احساس می کردم باید امکان شناسایی آماری آن وجود داشته باشد. و معلوم شد که تنها چیزی بود که برای حل مشکل نیاز داشتید. الگوریتمی که من استفاده کردم به طرز مسخره ای ساده بود. هر کسی که واقعاً سعی کرده بود مشکل را حل کند آن را پیدا می کرد. فقط اینکه کسی واقعاً سعی نکرده بود مشکل را حل کند.

اجازه دهید این دستور را تکرار کنم: یافتن مشکل غیرقابل تحمل و احساس اینکه باید امکان حل آن وجود داشته باشد. به نظر ساده می رسد، اما این دستور العمل بسیاری از ایده های استارت آپی است.

ثروت

تا اینجا، بیشتر آنچه گفتم در مورد ایده ها به طور کلی صدق می کند. چه چیزی در مورد ایده های استارت آپی خاص است؟ ایده های استارت آپی ایده هایی برای شرکت ها هستند و شرکت ها باید درآمد کسب کنند. و راه کسب درآمد ساختن چیزی است که مردم می خواهند.

ثروت چیزی است که مردم می خواهند. من این را به عنوان یک نوع بیان فلسفی نمی گویم. من آن را به عنوان یک توتولوژی می گویم.

بنابراین یک ایده برای یک استارت آپ ایده ای برای چیزی است که مردم می خواهند. آیا هر ایده خوبی چیزی است که مردم می خواهند؟ متأسفانه نه. من فکر می کنم قضایای جدید چیز خوبی برای خلق هستند، اما تقاضای زیادی برای آنها وجود ندارد. در حالی که به نظر می رسد تقاضای زیادی برای مجلات شایعات مشاهیر وجود دارد. ثروت به صورت دموکراتیک تعریف می شود. ایده های خوب و ایده های ارزشمند کاملاً یکسان نیستند. تفاوت سلیقه های فردی است.

اما ایده های ارزشمند به ایده های خوب بسیار نزدیک هستند، به خصوص در فناوری. من فکر می کنم آنها آنقدر نزدیک هستند که می توانید با کار کردن به عنوان اینکه هدف کشف ایده های خوب است، کنار بیایید، به شرطی که در مرحله آخر، بایستید و بپرسید: آیا مردم واقعاً برای این هزینه پرداخت می کنند؟ تنها تعداد کمی از ایده ها احتمالاً تا آن حد پیش می روند و سپس حذف می شوند. ماشین حساب های RPN ممکن است یک نمونه باشند.

یک راه برای ساختن چیزی که مردم می خواهند، نگاه کردن به چیزهایی است که مردم اکنون استفاده می کنند که خراب است. سایت های دوستیابی نمونه بارز آن هستند. آنها میلیون ها کاربر دارند، بنابراین باید چیزی را که مردم می خواهند نوید دهند. و با این حال آنها به طرز وحشتناکی کار می کنند. فقط از کسی که از آنها استفاده می کند بپرسید. به نظر می رسد که آنها از رویکرد هر چه بدتر بهتر استفاده کرده اند، اما پس از مرحله اول متوقف شده اند و آن را به بازاریابان تحویل داده اند.

البته، آشکارترین شکستگی در زندگی کاربر متوسط ​​رایانه خود ویندوز است. اما این یک مورد خاص است: شما نمی توانید با یک حمله رو در رو یک انحصار را شکست دهید. ویندوز می تواند و سرنگون خواهد شد، اما نه با دادن یک سیستم عامل دسکتاپ بهتر به مردم. راه کشتن آن تعریف مجدد مشکل به عنوان یک ابرمجموعه از مشکل فعلی است. مشکل این نیست که مردم از چه سیستم عاملی روی رایانه های دسکتاپ باید استفاده کنند؟ اما چگونه مردم باید از برنامه ها استفاده کنند؟ پاسخ هایی برای این سوال وجود دارد که حتی شامل رایانه های دسکتاپ نمی شود.

همه فکر می کنند گوگل قرار است این مشکل را حل کند، اما این یک مشکل بسیار ظریف است، آنقدر ظریف که یک شرکت بزرگ مانند گوگل ممکن است آن را اشتباه بگیرد. من فکر می کنم احتمال اینکه قاتل ویندوز – یا به طور دقیق تر، متعالی ویندوز – از یک استارت آپ کوچک بیاید بیشتر از 50-50 است.

راه کلاسیک دیگر برای ساختن چیزی که مردم می خواهند، تبدیل یک لوکس به یک کالای اساسی است. مردم باید چیزی را بخواهند اگر پول زیادی برای آن بپردازند. و محصول بسیار کمی وجود دارد که اگر امتحان کنید نتوان آن را به طور چشمگیری ارزان‌تر کرد.

این طرح هنری فورد بود. او اتومبیل ها را که یک کالای لوکس بودند به کالای اساسی تبدیل کرد. اما این ایده بسیار قدیمی تر از هنری فورد است. آسیاب های آبی نیروی مکانیکی را از یک لوکس به یک کالای اساسی تبدیل کردند و در امپراتوری روم از آنها استفاده می شد. می توان گفت که دامپروری یک کالای لوکس را به یک کالای اساسی تبدیل کرد.

وقتی چیزی را ارزان‌تر می‌کنید، می‌توانید تعداد بیشتری از آن‌ها را بفروشید. اما اگر چیزی را به طور چشمگیری ارزان‌تر کنید، اغلب تغییرات کیفی ایجاد می‌کنید، زیرا مردم شروع به استفاده از آن به روش‌های مختلف می‌کنند. برای مثال، زمانی که رایانه ها آنقدر ارزان شوند که اکثر مردم بتوانند یکی از آنها را داشته باشند، می توانید از آنها به عنوان وسیله ارتباطی استفاده کنید.

اغلب برای اینکه چیزی را به طور چشمگیری ارزان‌تر کنید، باید مشکل را دوباره تعریف کنید. مدل T تمام ویژگی‌های خودروهای قبلی را نداشت. به عنوان مثال، فقط در رنگ مشکی موجود بود. اما مشکلی را که مردم بیشتر به آن اهمیت می دادند، که رسیدن از یک مکان به مکان دیگر بود، حل کرد.

یکی از مفیدترین عادات ذهنی که من از مایکل رابین یاد گرفتم این است که بهترین راه حل یک مشکل اغلب این است که آن را دوباره تعریف کنیم. بسیاری از مردم از این تکنیک بدون اینکه به طور آگاهانه از آن آگاه باشند استفاده می کنند، اما رابین به طرز چشمگیری صریح بود. به یک عدد اول بزرگ نیاز دارید؟ اینها نسبتاً گران هستند. اگر من به شما یک عدد بزرگ بدهم که فقط 10 به توان 100 احتمال دارد که اول نباشد، چطور؟ این کار می کند؟ خوب، احتمالاً؛ منظورم این است که این احتمال احتمالاً کمتر از احتمال اینکه من همه اینها را تصور کنم است.

تعریف مجدد مشکل به ویژه زمانی که رقبا دارید، یک هیستریک مفید است، زیرا برای افراد متعصب بسیار دشوار است که از آن پیروی کنند. شما می توانید در plain sight کار کنید و آنها خطر را درک نمی کنند. نگران ما نباشید. ما فقط روی جستجو کار می کنیم. یک کار را انجام دهید و آن را به خوبی انجام دهید، این شعار ما است.

ساختن چیزهای ارزان تر در واقع یک زیرمجموعه از یک تکنیک کلی تر است: آسان تر ساختن چیزها. به مدت طولانی، بیشتر ساختن چیزها آسان تر بود، اما اکنون که چیزهایی که می سازیم بسیار پیچیده هستند، زیرمجموعه دیگری به سرعت در حال رشد است: آسان تر کردن استفاده از چیزها.

این یک زمینه ای است که فرصت زیادی برای بهبود وجود دارد. آنچه شما می خواهید بتوانید در مورد فناوری بگویید این است: فقط کار می کند. چقدر اوقات می گویید که اکنون؟

سادگی به تلاش نیاز دارد – حتی نبوغ. به نظر می رسد که برنامه نویس متوسط ​​به نظر می رسد که طراحی های رابط کاربری تولید می کند که تقریباً عمداً بد هستند. چند هفته پیش داشتم سعی می کردم از اجاق گاز خانه مادرم استفاده کنم. این یک مورد جدید بود و به جای دسته های فیزیکی، دکمه ها و نمایشگر LED داشت. من سعی کردم برخی از دکمه هایی را فشار دهم که فکر می کردم باعث گرم شدن آن می شود و می دانید که چه چیزی گفت؟ “خطا.” حتی “خطا” هم نیست. “خطا.” شما نمی توانید فقط به کاربر یک اجاق گاز بگویید “خطا”. شما باید رابط کاربری را طوری طراحی کنید که خطاها غیرممکن باشند. و کسانی که این اجاق گاز را طراحی کردند حتی یک نمونه از چنین رابط کاربری برای کار داشتند: قدیمی. شما یک دسته را برای تنظیم دما و دیگری را برای تنظیم تایمر می چرخانید. چه اشکالی داشت؟ فقط کار می کرد.

به نظر می رسد که، برای مهندس متوسط، گزینه های بیشتر فقط به معنای طناب بیشتر برای آویزان کردن خود است. بنابراین اگر می خواهید یک استارت آپ راه اندازی کنید، می توانید تقریباً هر فناوری موجود تولید شده توسط یک شرکت بزرگ را بگیرید و فرض کنید می توانید چیزی بسیار آسان تر برای استفاده بسازید.