مدتهاست که فکرم درگیر این بود چرا انسانهای کمی به طور ذاتی تمایل به ساخت استارتاپ دارند تا ناگهان به نتیجه ای رسیدم. انسانها معمولا تمایل به استفاده دارند نه ساخت به همین دلیل به صورت پیش فرض انسانهای کمی می توانند داوطلب فعالیت هایی که سختی و فشار در آن نه زیاد بلکه فشرده شده هست بشوند. همان فعالیت‌هایی که از آنها با عنوان “کارآفرینی” یاد می‌کنیم.
بعد از آن ذهنم به این سمت رفت که چگونه می توانیم افراد بیشتری را به سمت کارآفرینی روانه کنیم؟
هرچند مقالات مختلفی راجع به ویژگی های یک کارآفرین از افراد مختلف وجود دارد اما من به نظرم تنها یک ویژگی برای کارآفرین بودن لازم است: مسئولیت پذیر بودن.
گاها در برخورد با افراد مختلف (چه کارآفرین چه غیرکارآفرین) مدام سوالاتی میپرسم که متوجه این شوم آیا در زندگی مسئولیت پذیر بوده است یا خیر و به نظرم مسئولیت پذیری دو درجه دارد که من برای آنها دو اسم ساختگی قرار داده ام.
مسئولیت پذیری ضعیف که می شود برای خود جنگیدن
مسئولیت پذیری قوی که می شود برای دیگران جنگیدن
اگر تنها نوع اول را داشته باشید انسان خودخواهی هستید و اگر نوع دوم را داشته باشید انسانی فداکار اما کارآفرین نوع سومی است، انسانی که به خاطر خود برای دیگران می جنگد.
