ما همیشه به استارتاپ ها می گوییم که باید به سرعت رشد کنند. این درست است و توصیه بسیار خوبی است، اما من فکر می کنم مُد فعلی استارتاپ های سیلیکون ولی این موضوع را به افراط ناسالمی کشانده است – استارتاپ ها قبل از اینکه واقعاً ایده روشنی از آنچه می خواهند بسازند داشته باشند، هدف رشد هفتگی دارند.
در چند هفته اول عمر یک استارتاپ، بنیانگذاران واقعاً باید بفهمند که چه کاری انجام می دهند و چرا. سپس آنها باید محصولی بسازند که برخی از کاربران واقعاً دوستش داشته باشند. فقط پس از آن باید بر رشد همه چیز متمرکز شوند.
یک استارتاپی که زودهنگام رشد را هدف قرار می دهد، اغلب به ساخت یک محصول مبهم می پردازد که برخی از کاربران تا حدودی دوستش دارند و با “رشد هکینگ” این موضوع را می پوشاند. این نوع کار می کند – حداقل، سرمایه گذاران را برای مدتی فریب می دهد تا زمانی که شروع به بررسی اعداد کنند – اما در نهایت موسیقی متوقف می شود.
من فکر می کنم معیار اولیه مناسب این است که “آیا کاربرانی وجود دارند که محصول ما را آنقدر دوست دارند که خودجوش به دیگران بگویند از آن استفاده کنند؟” تا زمانی که این یک “بله” نباشد، بنیانگذاران عموماً به جای هدف رشد بر روی این موضوع تمرکز می کنند.
بهترین شرکت‌های فناوری گاهی اوقات برای فهمیدن دقیق آنچه انجام می‌دهند کمی طول می‌کشد، اما زمانی که این کار را انجام دهند، معمولاً قبل از اینکه تمام انرژی خود را به رشد تبدیل کنند، از این آزمون دودویی عبور می‌کنند. این ماده حیاتی برای شرکت هایی است که واقعاً خوب عمل می کنند و اگر آن را کشف نکنید، هیچ مقدار هک رشد شما را به یک شرکت بزرگ تبدیل نمی کند.
به عنوان نکته جانبی، استارتاپ هایی که ابتدا محصولی را که برخی از کاربران دوستش دارند، کشف نمی کنند، به نظر می رسد به ندرت حس رسالتی را که بهترین شرکت ها دارند، توسعه دهند.
